Rozdział 17

Położył ją w łóżku i przykrył kocem. Twarz miała bladą, usta spierzchnięte, a jej ciałem co chwila wstrząsały niekontrolowane dreszcze. Pogłaskał ją czule po policzku i wyszedł z sypialni zostawiając drzwi otwarte na oścież. Zszedł na dół i spojrzał na siedzącą na kanapie Baku. Reszta, upewniwszy się, że wszystko jest w porządku, rozeszła się do swoich domów.

- Dawno cię nie widziałam, Narcyzie. – rzuciła zaczepnie. Sasuke zmierzył ją ostrym wzrokiem.

- Nie nazywaj mnie tak. – warknął. – Co sobie myślałaś nacierając na nią z taką siłą?!

- Pomyślałam sobie, że jak jej nie powstrzymam to nikt nie ujdzie z tego z życiem. – odparła spokojnie Baku. Uchiha wydał z siebie niekontrolowany dźwięk i opadł na najbliższe wolne miejsce.

- Widzę, że Chōmei zatrzymał się w rozwoju. – postanowił zmienić temat. Wiedział, że charakter rudowłosej nie należy do najspokojniejszych i łatwo można wyprowadzić ją z równowagi, a nie to było w jego zamiarach względem niej.

- Tak. – rzekła zamyślona. – Zupełnie tego nie rozumiem. Moje umiejętności znacznie wzrosły od naszego ostatniego spotkania, Sasuke, ale demon nie wymusił na mnie kolejnej transformacji.

- To teraz musisz się pilnować. – rzucił. Baku spojrzała na niego z niemym pytaniem w swoich niebieskich tęczówkach. – To, co widziałaś to raptem przedsmak potęgi dziesiątego.

- Jak to? – zapytała z niedowierzaniem. – Niemożliwe! Jūbi powstaje ze złączenia wszystkich dziewięciu bijū! – rzuciła zdenerwowana. W jej mniemaniu tylko połączenie się demonów pozwalało jej uwolnić się od niszczycielskiej mocy Chōmei. Więc jeżeli ta teoria okazała się mylna, to nie widziała dla siebie żadnego ratunku.

- Przestań. – mruknął Uchiha. – Już widzę te trybiki pracujące w twojej głowie.

- Wiesz doskonale jak bardzo chciałabym wywalić z siebie to coś. – jęknęła.

- Wiem, a Sakura to nasze rozwiązanie. – spojrzała na niego jak na wariata. – Posłuchaj. Wszystkie dziewięć demonów nienawidzi Jūbiego. Naruto jest jinchūriki Kyūbiego i kiedy doszło do starcia między nim a Sakurą lis wpadł w amok. Po raz pierwszy dał się kontrolować byle tylko unicestwić dziesiątego. – wyjaśnił. – To tu jest nasza szansa. Musimy odnaleźć pozostałe, aby uwolnić demona z ciała Sakury, a potem wszystkie zlikwidują się nawzajem. – Baku pilnie śledziła słowa mężczyzny.

- Co się stanie jak Chōmei opuści mnie? Zacznę się nagle starzeć i mogę tego nie przeżyć. Co wtedy? Znasz konsekwencje tego, co próbujesz osiągnąć? – podniosła się z kanapy i zaczęła przechadzać się nerwowo po pokoju.

-Sakura jest medykiem.

- Tak, wiem. Słynna uczennica Tsunade, ale czy równie dobra jak ona? – zapytała z powątpiewaniem. – Kiedyś zwróciłam się o pomoc do Piątej. Nie udzieliła mi jej.

- Jest kobietą specyficzną i nieprzewidywalną. – odparł sam nie wiedząc, dlaczego ją usprawiedliwiał. Żyła i wiedziała, w jakim stanie jest Sakura, a pomimo tego jej nie pomogła. Wyrachowanie czy egoizm? Baku prychnęła pod nosem.

- Ta różowa nieźle namieszała ci w głowie. – rzuciła. Spojrzał jej w oczy i zamyślił się na chwilę. Nie zamierzał jednak odpowiadać na jej zaczepkę. Doskonale wiedział, że chce wyciągnąć od niego informacje i właśnie dlatego nie chciał afiszować się ze swoimi uczuciami. Wstał z fotela.

- Idę spać. Chodź, pokażę ci twój pokój. – dziewczyna uśmiechnęła się zadziornie zdając sobie sprawę, że Uchiha najzwyczajniej w świecie ją olał. Zawsze tak robił, gdy miał opowiedzieć coś o własnym życiu.

Ułożył się przy Sakurze i zamknął oczy. Nocą, gdy wszystko dookoła otulało się snem jego dręczyły nieprzyjazne myśli. Dopadała go szara rzeczywistość czekająca na niego kolejnego dnia. Jego życie było puste. Zemsta okazała się najgorszą rzeczą, jaka mogła go spotkać. Przez nią stracił przyjaciół i rodzinną wioskę. Będąc u Orochimaru nie zastanawiał się nad tym, co nastąpi po dopełnieniu jego życiowego celu. Jakby śmierć brata stała się jego priorytetem i nikt ani nic poza nią się nie liczyło. Zapewne jego mistrz wciąż trzymałby go przy sobie dążąc do opanowania Kraju Ognia, a on bez jakichkolwiek planów umożliwiających mu jakąś perspektywę, zgadzałby się na wszystko, czego zażądałby od niego wężousty.

Obrócił głowę w stronę twarzy zielonookiej. Leżała spokojnie oddychając miarowo. Co jakiś czas poruszyła się płochliwie, ale nie obudziła się jeszcze. Wciąż zadawał sobie pytanie: jak długo wytrzyma napór dziesiątego? Ile zdołają unieść jej wątłe barki? Zastanawiał się, jaki w tym momencie czuła ból. Na co wystawiał ją Jūbi i ile z tego przerastało ją każdego dnia jej życia. Delikatnie dotknął jej nosa i przesunął po jego grzbiecie na zmarszczkę pomiędzy brwiami, starając się ją rozprostować. Powieki jej zadrżały, by po chwili ukazać zdezorientowane spojrzenie.

- Sasuke…? – wychrypiała.

- Jestem tu. – odparł. Tyle jej wystarczyło. Wypuściła z płuc całe powietrze i zapadła w głęboki, spokojny sen.

***

Dzień wstał różowym blaskiem. Uchiha otworzył oczy i rozejrzał się wokoło przyzwyczajając spojrzenie do świtu poranka. Sakury nie było obok niego, ale nie zerwał się w popłochu na odkrycie tego faktu. Czuł jej obecność przez całą noc, więc wiedział, że wszystko z nią w porządku. Gdy wstawał, z poduszki różowowłosej zsunęła się karteczka. Podniósł ją i przeczytał zawartą na niej wiadomość. Uśmiechnął się pod nosem. Niewiele słów mógł zdefiniować. Tak na marginesie to żadnych. Ale malutkie, pełne serduszko mówiło samo za siebie. Potrząsnął głową. Wielki Pan Uchiha mięknie na widok jakiegoś mazidła?

- I nici po bezwzględnym mordercy… - mruknął i wszedł do łazienki wziąć prysznic.

***

Biegła przez znaną sobie część lasu co chwila badając, czy nikt jej nie śledzi. Nie mogła pozwolić sobie na to, aby ktokolwiek poznał jej sekret. Jej i Itachi ‘ego. W plecaku, który miała na ramionach, znajdowały się dwie świeże porcje ramen, parę nowych ubrań, zarówno damskich, jak i męskich, kilka tomów książek, pięć zwoi i album z rodzinnymi zdjęciami, który udało jej się niepostrzeżenie wykraść ze strychu posiadłości Uchiha podczas jej remontu. Raz jeszcze rozejrzała się wokoło i powoli usunęła pole chakry doskonale pamiętając jak bardzo wycieńczyło ją ostatnim razem. Szybko prześlizgnęła się przez powstałą szczelinę i zbiegła po stromym zboczu wnęki, zatrzymując się na niewielkiej półce skalnej.

Polanka była tak samo piękna, jak kiedy widziała ją po raz ostatni. Zaskoczona lustrowała nowo powstałą altankę i drewnianą huśtawkę. Wyobraziła sobie, jak Fugaku ciosa w drewnie idealne zarysy nowej deski, a Mikoto przynosi mu w szklance świeżej wody. Zaraz jednak postać mężczyzny zastąpił młody Uchiha, a w miejscu kobiety pojawiła się ona sama. Sielankowy obraz został zmącony pojawieniem się demonów, które śmiejąc się złowieszczo rozpierzchły to miejsce w drobny pył.

Potrząsnęła głową i zeszła niżej, a gdy jej stopy dotknęły trawy ruszyła powoli w stronę chatki. Z komina unosiła się delikatna smóżka dymu, a w oknie znajdującym się w kuchni paliło się wątłe światełko. Dobry znak. Podeszła do drzwi i zapukała delikatnie.

- Witaj. – uśmiechnęła się ciepło Mikoto i niemalże wciągnęła ją do środka. – Tak się cieszę, że cię widzę. Całą i zdrową. – poprowadziła ją do kuchni. Po pomieszczeniu roznosił się apetyczny zapach pieczonego ciasta. W malutkich doniczkach rosły zioła i przyprawy przywodząc Sakurze na myśl mały kawałek ze wspomnienia rodzinnych posiłków. Panowała tu atmosfera ciepła rodzinnego, ale wciąż niepełnego i naznaczonego latami cierpienia. Westchnęła.

- Witam, młoda damo. – głos Fugaku przebił się do jej otępiałego umysłu nie dając ani chwili na oddalenie się w krainę marzeń i wspomnień.

- Ohayo. – odparła i uśmiechnęła się nieśmiało. Mężczyzna po chwili również odwzajemnił gest, a Sakurze zaparło dech w piersiach. Bez wątpliwości Sasuke odziedziczył swoją aparycję po ojcu. Surowa twarz, usta jakby ciosane w marmurze, idealne rysy i te przenikliwe oczy.

- Usiądź. – Mikoto dłonią zaprosiła różowowłosą, aby zasiadła z nimi do stołu.

- Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam. – Fugaku usiadł naprzeciwko niej i pokręcił głową. Haruno przyszło na myśl, że jest bardzo skrytym człowiekiem i ciężko odkryć, o czym aktualnie myśli. Wiedziała z opowieści, że był surowym, acz bardzo kochającym i troskliwym ojcem. Wpajał synom zasady moralnego postępowania, kładł duży nacisk na honor i godność, a jego wizją było posiadanie silnych i zdrowych potomków. Na szczęście uważał, że aby tego dokonać, muszą chować się w kochającej i pełnej rodzinie. Może dlatego Sasuke nie zatracił całkowicie swojego człowieczeństwa?

- Ależ skądże! – zapewniła z uśmiechem Mikoto.

- Mam dla państwa ramen, kilka nowych ubrań, książki i zwoje. – wyjęła wymienione przedmioty z plecaka. Spojrzała po ich twarzach próbując odczytać, czy przypadkiem nie uraziła ich przynosząc te rzeczy.

- Dziękujemy, kochanie. – głos mamy Sasuke był ciepły i pełen wdzięczności, zaś spojrzenie Fugaku pozostawało nieprzeniknione.

- Mam jeszcze to. – wyjęła album i podała go kobiecie. W jej oczach obserwowała burzę uczuć, która zakończyła się płynącymi po jej policzkach łzami.

- Och, kochanie. Pamiętasz? – zwróciła się do mężczyzny. Zielonooka z fascynacją obserwowała pojawiające się na twarzy Fugaku skrywane emocje. W oczach pojawił się ból i gniew za te lata rozłąki z ich synami. Za te niesprawiedliwości, które ich spotkały.

- Sakuro, możemy porozmawiać? – skinęła głową i wyszła zaraz za mężczyzną. Uraziła go?

***

- Sasuke, przestań. – mruknęła Baku. Karooki posłał jej pytające spojrzenie. Westchnęła zrezygnowana. – Jak kocha to wróci. – zaśmiała się i ponownie zatopiła w aktach dotyczących siódmego demona.

- Jesteś irytująca, wiesz o tym? – pytanie było retoryczne, ale dziewczyna i tak skinęła głową przewracając oczami. Po mieszkaniu rozeszło się pukanie. Uchiha wstał i otworzył drzwi.

- Witaj, Sasuke. – Naruto wszedł głębiej, do salonu, a brunet zamknął za nim skrzydło. – Baku.

- Witam hokage. – odparła dziewczyna i chwyciwszy akta pod ramię uciekła do sali konferencyjnej.

- Co cię sprowadza? – zapytał Sasuke i usiadł na kanapie.

- Jest Sakura? – karooki pokręcił przecząco głową. Na twarzy Uzumakiego zakwitł wyraz ulgi, a w jego oczach przemknął cień niepokoju spowodowany sprawą, w jakiej tu przyszedł.

- Wyszła gdzieś rano i do tej pory nie wróciła. – Uchiha zaznaczył, że jeszcze jej nie ma, i że nie podoba mu się to, na co Naruto w odpowiedzi wzruszył ramionami.

- Czasami znika na całe dnie, ale wraca. – zapewnił, gdy to przez oblicze Sasuke przekradł się niechciany strach. – Dostałem wiadomość od twojego brata. – położył list na stoliku. Karooki prędko chwycił go do ręki i zaczął uważnie czytać jego treść.

- Chyba żartujesz. Powiedz, że żartujesz! – rzucił z niedowierzaniem.

- Nie wiem, zastanawiam się. – mruknął zakłopotany Naruto.

- Ja i on w jednej wiosce to za dużo. Nawet jak na ciebie.

***

Siedzieli na huśtawce kołysząc się delikatnie. Panowało między nimi milczenie, które echem odbijało się w głowie Sakury.

- Jestem pełen podziwu dla twojej siły i determinacji, Sakuro. – Fugaku jako pierwszy przełamał tę ciszę. Zielonooka jednak wychwyciła w jego słowach ukryte ‘ale’, które nie pozwalało jej na radosne przyjęcie słów z ust ojca Sasuke.

- Ale…? – zaznaczyła.

- Co skrywa twoja przeszłość? – zapytał. Skrzywiła się nieznacznie.

- Nie jest godna rozpatrywania jej. – mruknęła. Uchiha położył na jej ramieniu dłoń.

- Czyż straszniejsze ma oblicze twa tragedia do mojej? – uśmiechnęła się blado. Rozważała w myślach jego pytanie. Nie chciała obnażać się ze swoimi demonami, które ciągnęły się za nią od wielu, wielu lat. Zamknęła powieki i wzięła głęboki oddech. Dokładnie wyselekcjonowała wszystkie złe momenty z jej życia i zbiła je w jedno urywane wspomnienie.

- Wszystko, co skrywam… - szepnęła i momentalnie poczuła jak Fugaku wkrada się w jej umysł.

Pokazała mu wizję śmierci rodziców. Jej niezrozumienie dla tego, co miało miejsce. Starała się zaznaczyć ogrom swojej naiwnej wiary w słowa Daisuke. Pokazała bezgraniczną, siostrzaną miłość do kogoś, kto zabrał jej rodziców. Twarz malutkiej dziewczynki, napuchniętą od płaczu, tulącą się tak ufnie w ramię swojego starszego brata, umazanego po łokcie w posoce ich rodzicieli.

Rozmyła to wspomnienie i wskoczyła w kolejne. Odejście Sasuke. Jej głośny krzyk ‘kocham cię’. I uczucia. Desperacka chęć powstrzymania go od popełnienia największego błędu w swoim życiu. Bezdenna miłość, którą go kochała i kocha nadal. Morze współczucia dla tragedii, której doświadczył. I rozdzierający ból po stracie Sasuke. Jej serce rozpadające się na miliony małych kawałków. Nicość i pustka. Strach.

Kolejna scena. Tsunade wycieńczająca jej organizm podczas treningów i nauki. Jej fałszywe oświadczenia o matczynej miłości. Niewysłowiona ulga po jej odejściu, a następnie poczucie zdrady. Dwulicowość Tsunade raniąca jej serce. Jej zamknięcie się na świat. Izolacja od przyjaciół i wioski. Kolejny raz tęsknota za Sasuke.

Śmierć Naohiro. Jego malutkie, wątłe ciałko sztywniejące w jej ramionach. Ten uśmiech błogości, gdy ból opuszczał jego organizm. I odrzucenie słów ‘jest pani aniołem’. Myśl, że sieje śmierć i chorobę, że nie powinna mieć styczności z ludźmi. Wątpienie w swoje kompetencję i nabytą wiedzę. I osamotnienie. Brak jakiejkolwiek szansy na normalne życie.

Powrót Sasuke. Strach i gniew jednocześnie. Rozsadzająca chęć zemsty na nim za te lata pustki i chłodu. Bezbrzeżny smutek i odradzające się, płonne uczucie. Tęsknota za jego głosem i spojrzeniem. Szybko jednak wycofała się ze wspomnienia czując, jak wymyka się jej spod kontroli.

Potem były krótkie przebłyski. Powrót Tsunade, groźba Daisuke i nieuchronnie zbliżająca się data jej urodzin.

I spotkanie Itachi ‘ego. Radość na widok żywego starszego z braci. Niewysłowiona ulga, gdy dowiaduje się o jego niewinności i całkowitym nawróceniu Sasuke. I euforia, gdy mówi jej, że ich rodzice żyją.

Wyrwała się ze wspomnień i wzięła uspokajający oddech. Spojrzała na zamyślonego Fugaku. Milczał, a to było dla niej torturą. Odezwała się, decydując się na powierzenie mu ostatniej ze swych tajemnic.

- Jest jeszcze coś, czego nie mogłam panu pokazać, panie Uchiha. – podniósł na nią uważne spojrzenie. – Jestem jinchūriki dziesiątego demona. – jego źrenice rozszerzyły się do granic możliwości. Tego szoku już nie potrafił zamaskować. Nie umiał i nie chciał.

***

- Miałbym go na oku! – warknął Naruto. Kłócili się o to od dobrej godziny.

- Nie jestem gotowy, aby zamieszkał tutaj! I to jeszcze u Sakury! – zdenerwował się Sasuke. Tak naprawdę bał się konfrontacji z Itachim. Był niewinny, a od czasu, kiedy prawie pozbawił go życia, nie rozmawiali ze sobą ani razu. Co miał mu powiedzieć?

- Uparty Uchiha! – mruknął Uzumaki.

- Też tak mu mówię, ale mnie nie słucha. – wtrąciła wchodząca do salonu Sakura. Przez twarz Sasuke przebiegła ulga. Naruto również pozwolił sobie na odprężenie.

- Dobrze, że jesteś. Muszę z tobą porozmawiać. - zaczął Uzumaki, ale brunet szybko przerwał mu w połowie zdania.

- To zdecydowanie może poczekać.

- Nie, nie może! - warknął zirytowany blondyn. Przez chwilę mierzyli się piorunującymi spojrzeniami.

- Za dużo testosteronu. - mruknęła Sakura i przewróciła oczami. Zauważyła, jak we framudze pojawia się Baku. Zmrużyła powieki i wydęła wargi. Nie zważając na kłócących się Naruto i Sasuke ruszyła w stronę dziewczyny. Kiedy ją mijała skinęła jedynie głową, aby ta podążyła za nią w głąb domu.

Gdy znalazły się w jednym z licznych pokoi tej posiadłości Haruno zamknęła za nimi drzwi i wskazała dłonią na kanapę umiejscowioną pod oknem wychodzącym na ogród od strony zachodniej.

- Nie miałyśmy zbytnio okazji na poznanie się. - zaczęła Sakura, a rudowłosa skinęła głową.

- Ta. Wiesz, ciężko nawiązać pogawędkę, gdy ktoś próbuje cię zabić. - Baku wzruszyła lekceważąco ramionami, a różowowłosa zaśmiała się cicho. Momentalnie jednak spoważniała i skuliła się w sobie.

- Wybacz. Ja... Uch. Najbardziej przeraża mnie to, że nie panuję nad swoim ciałem. Gdy krzyczę 'nie' demon reaguje na 'tak'. - wyrzuciła. - Rozumiesz?

- Jasne. Chōmei też lubi się buntować, ale wie, że nie gryzie się ręki, która daje jeść.

- Opowiesz mi swoją historię? - zapytała znienacka Sakura. Twarz Baku pozostała bez zmian, jednak ciało spięło się nieznacznie.

- A ty opowiesz mi swoją? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. Zielonooka po namyśle pokręciła głową. - W takim razie już znasz moją odpowiedź.

- Bardziej mi chodzi o medyczny kontekst ciebie. - skrzywiła się na brak składni swojej wypowiedzi.

- Chcesz wiedzieć, czy zacznę się starzeć, gdy Chōmei zniknie, tak?

- Nie chcę, aby stała ci się jakakolwiek krzywda. Nie spotkałam się wcześniej z czymś takim. To... Trochę fascynujące. - Sakura wciąż nie wiedziała, jak postępować z dziewczyną. Prawie jej nie znała i bała się swojego wścibstwa i jego konsekwencji. Rudowłosa zaśmiała się w głos.

- Wyglądam na piętnaście lat, ale to piętnaście lat mam od... - zawahała się na chwilę intensywnie zastanawiając się nad jakąś rzeczą. - Cóż, nie pamiętam od kiedy mam piętnaście lat. - Haruno wpatrywała się w nią zaszokowana. Czuła się potwornie, ale ciekawość zwyciężała za każdym razem, gdy otwierała usta.

- Nie wiesz ile masz lat?

- Właśnie. - zaśmiała się Baku i rozłożyła się wygodniej na zajmowanej części kanapy. - Nie wiem, ale jestem ciekawa.

- Wiesz, mam pomysł jak się tego dowiedzieć. - zaczęła Sakura i podniosła się z miejsca. - Nie wiem czy zadziała, bo nigdy nie spotkałam się z czymś takim, ale można spróbować. A kosztować to będzie jedynie kilka kropel twojej krwi. Zgadzasz się? - zapytała na wydechu, a Baku momentalnie skinęła głową. Różowowłosa pobiegła po strzykawkę, a gdy wróciła rudowłosa już miała podciągnięty rękaw koszulki. Sakura pobrała próbkę krwi i, wykorzystując technikę do badania poziomu trucizny w organizmie, zaczęła obserwować zmiany komórkowe w osoczu nie będącym pod wpływem demona. Z fascynacją stwierdziła, że wszystko działa. Jednak wynik był szokujący. Pod jego wpływem wszystkie plany odnośnie zniszczenia Jūbiego legły w gruzach.

- Na Jashina! - szepnęła gwałtownie i wstała z kanapy. Odetchnęła głębiej i spojrzała w zniecierpliwione tęczówki Baku.

- No, ile mam lat? - była zaciekawiona i pełna entuzjazmu, a Sakura nie miała serca burzyć jej radości, jednak kłamstwo nie wchodziło w rachubę. Nie, gdy ceną było jej życie.

- Nie da się stwierdzić, ale na pewno więcej jak dwieście. - rzuciła z niedowierzaniem we własne słowa.

- Odjazd. - zapiszczała rudowłosa i podskoczyła.

***

Sasuke wpatrywał się w nią z niedowierzaniem.

- Ponad dwieście?! - ledwie trzymał swoje nerwy w ryzach.

- Szybkość, z jaką obumarły jej komórki szacuje ponad dwieście lat. - zaczęła Sakura. - Nie miałam do czynienia ze starszym materiałem genetycznym, dlatego nie potrafię ocenić jej prawdziwego wieku. - złapała powątpiewające w wynik analizy spojrzenie Sasuke. - Ale na pewno jest większy niż dwieście. - warknęła z irytacją. Uchiha podniósł ręce w geście poddania i westchnął.

- Bez demona Baku nie przeżyje.

- Właśnie. - poparła Haruno. Jej ciało opuściły wszelkie siły.

Poczuła się bezużyteczna. Pierwsza przeszkoda i już nie do pokonania. Jak to możliwe, że zaraz na starcie została zdyskwalifikowana? Czy to jest fair? Podjęła walkę o dobro wielu ludzi, nie ośmielając się mówić o liczbie populacji ludzkości, a Los już skazał ją na porażkę? W takim razie nie istniało żadne rozróżnienie dobra od zła. Istniał tylko łut szczęścia i prawdopodobieństwo, że to właśnie do ciebie uśmiechnie się tym razem. Ta myśl, chociaż uchwycona i zrozumiała, nie zelżyła upokorzenia jakim była klęska.

- Nie zadręczaj się tym. Znajdziemy inny sposób. - zaczął Sasuke, ale różowowłosa swoje wiedziała.

- Nie podejrzewałabym cię o taki optymizm. - rzuciła.

- Racjonalizm. - żachnął się brunet. - Racjonalizm.

- Nazywaj to jak chcesz, ale bynajmniej nic to nie zmieni.

- Pesymistka. - odparł i pociągnął ją w swoją stronę.

- Chciałabym... - spojrzała w jego zachęcające spojrzenie. - Chciałabym żyć. Normalnie. Oddychać pełną piersią i czuć, że jestem na swoim miejscu. Że to moje życie. A teraz... - przerwała, zdając się próbować uchwycić mgliste myśli - Teraz mam wrażenie, jakbym grała głupią rolę. To nie jestem ja. - oparła czoło o jego ramię i zrezygnowana westchnęła ciężko.

Sasuke z konsternacją wpatrywał się w ścianę naprzeciwko. To całe odczuwanie emocji zaczynało go przytłaczać. Nie rozumiał jeszcze wielu aspektów swojego nowego, pełnego empatii życia, a już musiał uczyć się kolejnych i kolejnych. Chciał jej pomóc. To było od niedawna jego priorytetem, jednak nie umiał. Z każdym kolejnym dniem patrzenia na jej zmagania, na jej walkę z demonem zaczynał wątpić, że zdoła w jakikolwiek sposób ulżyć jej cierpieniu. Pod skóra czuł, że rozwiązanie jest już blisko, ale jego intuicja podsuwała najczarniejsze scenariusze.

Pojawił się Kabuto, który pragnął pomsty za śmierć Orochimaru. Nim się nie przejmował, dopóki siwowłosy nie zwróci swojej uwagi ku jego bliskim. A w szczególności ku Sakurze, która stała się dla niego ważną w życiu osobą. Momentami miał wrażenie, że żyje i oddycha tylko dla niej, ale nigdy nie zamierzał się do tego nikomu przyznawać. Po prostu nie leżało w jego naturze rzucanie uczuć każdej napotkanej na swojej drodze osobie. Haruno była odstępstwem od tej reżimowej reguły. Czuł, że zielonooka ma na celu jedynie jego dobro i nigdy nie użyje wiedzy na jego temat przeciwko niemu. Gdyby ktoś prosił o definicję pokrewnych dusz, to Uchiha ze spokojem podałby przykład jego i Sakury. Prychnął pod nosem, ale momentalnie uspokoił się i spojrzał na, śpiącą już w jego ramionach, kobietę. Westchnął cicho i poruszył się, ale zamarł, gdy zielonooka wydała ciche mruknięcie zdradzające niezadowolenie. Uśmiechnął się delikatnie, lecz drobną chwilę beztroski przerwał Daisuke, który niczym trucizna wlał się do jego myśli.

Chciał ją dopaść. Chciał zabrać mu sens jego istnienia, a do tego nie mógł dopuścić. Zemsta była chłodna i wykalkulowana, nie prowadząca do niczego budującego. No, może poza nabytkiem w postaci brata. Ale miłość... To sprawiało, że myśli Sasuke zmieniały diametralnie swój bieg. Podświadomie wiedział, że miłość prowadzi do dobra. Chciał, aby to uczucie wypełniło każdy atom jego ciała i pozwoliło mu działać. Dało mu energię do ochrony tych, których kochał.

Tsunade. Kolejny demon, z którym Sakura musiała się uporać. Ktoś, kto nie dawał jej wielu możliwości działania. Ktoś, kto bezsprzecznie wytrącał z jego ręki wszelkie metody działania. Słusznego działania. Tu nie mógł jej pomóc. To była jej wojna, w której uczestniczyła. Ona podejmowała decyzje, ona obserwowała i atakowała. Stała przed wyborem, którego jej nie zazdrościł. Zabić czy dać się zabić? Zaufać czy odsunąć się? Pokochać czy znienawidzić?

Sasuke wreszcie zrozumiał, jak bardzo był ślepy na wszystko, co działo się dookoła niego. Przypomniały mu się słowa Baku, gdy ta mała, ruda istota pokonała go w walce bez najmniejszego wysiłku.

 „W gruncie rzeczy nie jesteś zły. Po prostu się zgubiłeś i zacząłeś podejmować złe decyzje.”

Zaśmiał się wiedząc, ile racji wtedy miała. Sakura też uważała, że nie jest zły, tylko zagubiony. Dawniej przerażała go myśl, że tak łatwo można go rozszyfrować. Ale ponoć im bardziej skomplikowane zabezpieczenie, tym łatwiej jest się przez nie włamać. Teraz wie, że opinia innych była trafna, a to pozwoliło mu stać się tym, kim jest teraz. Tym Sasuke, który siedzi w fotelu i trzyma w ramionach kobietę, bez której obecnie nie wyobraża sobie dalszego życia. Mężczyzną, który uczy się na nowo kochać i czuć. Dopiero teraz rośnie w siłę, bo ma solidną motywację. Wioskę, która jest jego domem, przyjaciół, którzy są fundamentem i Sakurę, która stała się sercem niego samego.

***

Poranek nie zapowiadał się w kolorowych barwach. Szare niebo przytłaczało ołowianymi chmurami, a ciężkie powietrze zwiastowało potężną burzę. Spojrzała spod przymrużonych powiek na tarczę zegara.

- Geez, za wcześnie... - mruknęła odrzucając natrętną myśl o godzinie piątej nad ranem i fakcie, że już nie śpi.

- Powiedz coś, o czym nie wiem... - usłyszała jęk Sasuke i zaśmiała się cicho.

- Idziesz na misję z Kibą i Shikamaru. - uśmiechnęła się słodko. Uchiha przykrył się po sam nos kołdrą i zignorował jej słowa. Sakura odliczyła w myślach do dziesięciu i ze śmiechem obserwowała, jak na 'siedem' karooki już bierze prysznic. Westchnęła i usłużnie wstała z łóżka kierując się do kuchni. Nucąc pod nosem jakąś melodię zaparzyła kawę i zabrała się za przyrządzanie jajecznicy.

- Kawa... - jęk Uchihy jeszcze bardziej poprawił jej nastrój. - Jajecznica... - podczas gdy on jadł śniadanie, Sakura przygotowywała mu kanapki.

- Wrócę niebawem... - szepnął jej do ucha, gdy stali przy drzwiach żegnając się ze sobą. Zielonooka przesunęła czubkiem nosa po jego policzku, aż znalazła ustami jego wargi, na których złożyła czuły pocałunek.

- To i tak o wiele za długo. - mruknęła markotnie.

- Nie marudź. - odparł typowym dla siebie chłodnym i opanowanych tonem.

- Och, ktoś ma zły humor. - rzuciła zadziornie Sakura, ale w jej słowach kryło się ostrzeżenie. Za nic w świecie nie chciała dopuścić, by Uchiha na powrót stał się zimnym dupkiem. Złapał ją mocniej w talii i pocałował brutalnie. W pierwszej chwili chciała odsunąć się od niego i dać mu w twarz, ale potem stwierdziła, że po prostu dawno się nie kochali. Sakura również poczuła napięcie między nimi. Oderwała się od Sasuke i spojrzała w jego pociemniałe od gniewu i pożądania oczy. - Wróć szybko, to postaram się coś zrobić z twoim wisielczym nastrojem. A teraz idź. - rzuciła i wyrwała się z jego objęć. W tym momencie Sasuke miał ochotę rzucić tę misję i zająć się Sakurą, jednak powstrzymał się. Nim położył się spać postanowił, że chociaż część swojej natury pozostawi w starych szablonach. Nie pozwoli sobie na całkowite rozbestwienie. Uśmiechnął się chłodno i bez zbędnych pożegnań wyszedł.

- Uff, ale tu gorąco... - Sakura podskoczyła przestraszona. Spojrzała groźnie na Baku, która stała oparta o balustradę na piętrze. Dziewczyna była wyraźnie ucieszona, a w jej oczach igrały wesołe ogniki. Zielonooka wymierzyła w nią ostrzegawczo palec wskazujący.

- Zaraz ostudzę twój zapał. - uśmiechnęła się drwiąco. - Pobawimy się po mojemu. Za piętnaście minut w sali treningowej. - rzuciła i wyszła do kuchni posprzątać po śniadaniu. Rudowłosa nieświadoma tego, co ją czeka, z szerokim uśmiechem na twarzy ruszyła do pokoju, by przebrać się w strój do ćwiczeń.

***

- Witaj, Naruto. - blondyn spojrzał na wchodzącego do gabinetu mężczyznę. Zmierzył go badawczo, jednak po chwili jego wargi wykrzywił zadziorny uśmiech.

- Wiesz, że będzie się działo? - odparł w odpowiedzi hokage. Rozmówca skinął głową.

- Wiem, ale nie czuję się zagrożony. - rzucił i usiadł w fotelu naprzeciwko biurka Uzumakiego. Przymknął powieki i obserwował twarz niebieskookiego z małym zaciekawieniem. - Nie spodziewałem się, że udzielisz mi zgody na powrót do Liścia.

- Nie spodziewałem się, że Akatsuki zmieni swoje priorytety. - odrzekł i podał mu kieliszek z sake. Podniósł swój do toastu i odczekał, aż gość zrobi to samo.

- Za powroty. - odparł po chwili mężczyzna.

- Tak, Itachi. Za powroty...

***

Błagam, nie zabijcie, nie oskalpujcie, nie wypatroszcie i nic z tych rzeczy! Sama łapię się za głowę nad bezsensem tego rozdziału, ale cóż. Nie powiem, ale partówki bardziej pochłaniają moją uwagę, niż pierwsze przedsięwzięcie. Mam nadzieję, że doczytacie te bohomazy do końca :) Miłej lektury :D 

Autor: .romantyczka