Rozdział 16

Patrzyła na niego z rezerwą. Niezdecydowanie w jej spojrzeniu napawało go strachem i niepewnością. Czy za szybko obnażył się ze swoimi uczuciami? A może wcale jej nie kochał, tylko jest egoizm kazał mu posunąć się do fałszywego wyznania? To było nieważne. Jej usta drżały, a ciało naprzemiennie spinało i rozluźniało się.

- Sasuke… - szepnęła jego imię. Myślał, że eksploduje. Ta kobieta była jego największą niewiadomą w życiu. Zmienna niczym wiosenna pogoda. Raz burzliwa i namiętna, a raz cicha i czuła. Pełna nienawiści i miłości jednocześnie.

- Wybacz. Nie chciałem powiedzieć niczego, co by cię zabolało. – mruknął. Nastrój prysł jak bańka mydlana wpuszczając między nich chłód i smutek.

- Nie. Ja tylko… - zaczęła, a w jej oczach pojawiła się determinacja. – Nie wiem ile mam czasu. Czeka mnie tyle zadań, z których mogę nie wyjść obronną ręką. I co wtedy? Na kim się zemścisz po mojej śmierci? – zamarł. – Na losie? Na czasie? Na demonie? Sasuke. – rzuciła błagalnie.

- Nie pozwolę ci umrzeć. – warknął. Poczuł, jak wtula się w jego tors.

- Obawiam się, że nie masz na to wpływu. Proszę, żyjmy chwilą.

- Jeżeli mnie nie kochasz to mi powiedz. – nie umiał zapanować nad głosem. Beznamiętność w jego tonie raniła Sakurę z każdym słowem i doskonale o tym wiedział. Ale dał jej do ręki broń, by raptem po kilku minutach użyła jej przeciwko niemu? Pocałowała go delikatnie.

- Kocham cię, Sasuke. Nigdy nie przestałam. – odparła najciszej, jak potrafiła. – I właśnie to uczucie każe mi trzymać się od ciebie z daleka. – westchnęła. Spojrzał na nią niezrozumiale.

- Skoro mnie kochasz to nie powinnaś pragnąć mojej obecności? – zapytał. Zaśmiała się cicho.

- To jest zakochanie, Sasuke. – mruknęła, ale widząc konsternację na jego pięknej twarzy wstała i złapała go za rękę. – Chodź. – udali się do jej sypialni. Sakura ubrała na siebie koszulkę i majtki, a Sasuke założył bokserki. Ułożyli się na łóżku, twarzami do siebie.

- Kiedy się kocha, to patrzy się dalej i głębiej. Pragnie się bezpieczeństwa drugiej osoby, nawet za cenę własnego szczęścia. – odpowiedziała. Uchiha zmarszczył czoło.

- Czy to źle, że chciałbym mieć cię blisko? – zapytał. Haruno zaśmiała się perliście, a w jej oczach zagościło niedowierzanie.

- Nie mogę  w to uwierzyć. Powinnam spisać twoje słowa dla potomnych. – odparła. Grymas niezadowolenia wykrzywił twarz Sasuke.

- Nie żartuj. – mruknął. Zielonooka zachichotała.

- Sasuke. – powiedziała. Mężczyzna nie umiał odczytać ani jednego uczucia z tonu, jakim wypowiedziała jego imię.

- Śpij. – ucałował jej usta i przygarnął do siebie.

- Kocham cię. – mruknęła niepewna tego, co usłyszy. Może wszystko jej się przyśniło? Czuły i kochający Sasuke, tulący ją w swoich ramionach?

- Ja też cię… Kocham. – zawahał się, ale powiedział to. Poczuł się lżej wiedząc, jak nazywają się jego uczucia. Sakura zadrżała pod wpływem wypowiadanych przez niego słów. Było mu tak dobrze z różowowłosą w ramionach, aż miał ochotę zamknąć ich w tym pokoju i odgrodzić murem nie do pokonania. To był ich świat, ich chwila i ich uczucie. Nikt ani nic nie miało do tego prawa.

***

Obudził się i przeciągnął. Wysunął dłoń w stronę Sakury, ale nie poczuł jej tam. Pościel w miejscu, gdzie miała leżeć była zimna. Otworzył oczy i ziewnął. Rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu różowowłosej, ale nigdzie jej nie widział. Wstał z łóżka i udał się do łazienki. Wziął szybki, zimny prysznic i przebrał się w codzienne ubranie. Zszedł na dół i uśmiechnął się na widok kobiety popijającej zieloną herbatę. Nos miała wciśnięty w teczkę z aktami demonów.

- Dzień dobry. – przywitał się. Zielonooka podniosła na niego spojrzenie i uśmiechnęła się.

- Ubrałeś koszulkę na lewą stronę. – rzuciła rozbawiona i wstała z zajmowanego miejsca. Uchiha podniósł znacząco jedną brew, a w kącikach jego ust czaił się zadziorny uśmieszek. Sakura nalała mu do kubka herbaty i zabrała się za przygotowywanie kanapek. Karooki w tym czasie zdjął koszulkę i ubrał ją we właściwy sposób. Podszedł do zielonookiej i objął ją w pasie składając na jej karku subtelny pocałunek.

- Też się cieszę, że cię widzę. – odparła ze śmiechem. Przesunął dłońmi po jej brzuchu rejestrując jej ciche westchnięcie. – Poucinam sobie palce jak nie przestaniesz.

- Skup się więc na rzeczach ważniejszych niż śniadanie. – zamruczał jej do ucha. Sakura zaśmiała się i szturchnęła go łokciem w brzuch.

- Siadaj i jedz. – postawiła na blacie talerz, a mężczyzna zasiadł do posiłku. – Zanim wstałeś był tutaj Kakashi.

- Czego chciał? – zapytał Sasuke i wziął łyk herbaty.

- Naruto chce was widzieć. Koło jedenastej wpadnie Kiba. – odpowiedziała i zaczęła składać dokumenty.

- A ty co będziesz robiła? – spojrzał na nią znad kubka. Uśmiechnęła się.

- Pójdę do szpitala i trochę popracuję. Potem pewnie potrenuję. – wyliczała. – A na koniec utknę w tym. – wskazała palcem stos papierów dotyczących demonów. Wzniósł oczy ku niebu, a Haruno posłała mu znaczące spojrzenie.

- No co? – zapytał udając, że nie wie o co jej chodzi.

- Udanego posiedzenia. – pocałowała go przelotnie i wspięła się po schodach kierując się do łazienki. Sasuke dokończył śniadanie i posprzątał po sobie. Chwilę potem pożegnał się namiętne z wychodzącą do pracy różowowłosą, a gdy ta zniknęła za drzwiami zaczął przeglądać raporty z misji. Zdecydował, że po jej powrocie poprosi, aby przydzieliła mu jakiś pokój, który mógłby służyć mu za gabinet.

Dokładnie punkt jedenasta zjawił się Kiba wraz z Akamaru. Pies zaszczekał przyjaźnie, a mężczyzna przywitał się z Sasuke.

- Nie wiesz, czego chce Naruto? – zapytał Uchiha, gdy opuszczali posiadłość Sakury. Inuzuka pokręcił głową i zamyślił się.

- Nie, ale nie wydawał się być zdenerwowany. – określił po namyśle. – Możliwe, że będziemy musieli zdać mu raport z naszej misji. – dodał, a Sasuke skinął głową. Po chwili dołączył do nich Neji. Kiwnął im na przywitanie, a pozostała dwójka odpowiedziała mu tym samym.

- Shikamaru i Shino dołączą pod pomnikiem. – rzucił i rozejrzał się po okolicy. – Nie wiecie, czego może chcieć? – zapytał. Kiba zaśmiał się pod nosem.

- Może chce sprawozdania raportu z misji. – Uchiha powtórzył słowa kolegi, a Hyūga pokiwał w zamyśleniu głową. Dziesięć minut później szli już piątką kierując się do głównego budynku Konohy.

- Mówił wam, czego od nas chce? – zwrócił się do nich znużony Shikamaru, a Uchiha, Inuzuka i Hyūga zaśmiali się.

- Raport. – odparli równocześnie lustrując się przy tym wzajemnymi spojrzeniami. Mijający ich na ulicy ludzie przyglądali się im z nieukrywanym zaciekawieniem. Od pojawienia się Sasuke mieszkańcy wioski starali się jak najmniej poruszać się po Konosze, a zwłaszcza unikali spotkania z Uchihą twarzą w twarz. Teraz było im to obojętne. Nie zwracali na niego zbytniej uwagi.

Będąc na miejscu spojrzeli na czekających przed drzwiami gabinetu Saia i Chōjiego. Skinęli im głową i wstali z zajmowanego miejsca. Minutę później dołączył do nich Rock Lee rzucając wszystkim zebranym ‘cześć’. Popatrzyli z wyczekiwaniem na klamkę od drzwi Naruto.

- Wejdziecie czy muszę wysłać specjalnie zaproszenie dla każdego z osobna? – usłyszeli zniecierpliwiony głos blondyna. Cała ósemka ruszyła do wejścia w tym samym momencie. Shikamaru przewrócił oczami.

- Mnie tam się nie spieszy. – odsunął się i wpuścił przed sobą resztę. Gdy wszyscy znaleźli się w środku ujrzeli siedzącego w fotelu Naruto, obok niego stał Kakashi, a przy przeciwległej ścianie opierał się o regał Might Guy.

- Chyba nie chodzi o raport. – szepnął konspiracyjnie Kiba nachylając się do Sasuke i Shikamaru.

- Masz rację, przyjacielu. – skinął głową Uzumaki, jednak po tym zdaniu zamilknął. Uchiha wywnioskował, że jeszcze na kogoś czekają. Po chwili w kłębach dymu pojawił się Gaara i Kankurō.

- Czy coś się dzieje? – zapytał Neji. Naruto westchnął. Potarł palcami skronie i wstał z zajmowanego miejsca.

- Jak wiecie noszę w sobie demona. – zaczął. Kakashi i Guy nie wydawali się zainteresowani wstępem, ale reszta zastanawiała się do czego zmierzał ich przyjaciel. – Jednak nie tylko ja jestem jinchūriki. – kontynuował. Oczy Sasuke rozszerzyły się delikatnie. – Nasza wiedza na temat dziesiątego, której do teraz hołdowaliśmy, okazała się bezużyteczna. – po zebranych przemknął cień zdziwienia i niepokoju.

- Do czego zmierzasz, Naruto? – zapytał Kiba, występując przed resztę członków ANBU.

- Jūbi nie powstaje z połączenia się pozostałych demonów. – odparł. Sasuke modlił się w duchu, żeby Uzumaki zamilknął. Jak zareagują, gdy się dowiedzą, że dziesiątego dziedziczy się z pokolenia na pokolenie? I co zrobią z faktem, że to Sakura jest posiadaczem jednego z najniebezpieczniejszych i najbardziej nieobliczalnych z demonów?

- To jak? I skąd to wiesz? – Shikamaru wydawał się być bardziej ożywiony niż dotychczas. Uchiha spojrzał na Shino. On już wiedział.

- Sakura jest jinchūriki dziesiątego. – zapanowała cisza. Sasuke zamknął oczy i westchnął ciężko. Naruto wyprostował się. – Wezwałem was, bo potrzebuję pomocy.

- Mamy ją unicestwić? – oburzył się Chōji. – To nasza Sakura! – ze wszystkich to Sai i Shino byli najbardziej milczący.

- Zamknij się. – warknął Kiba. – Oczywiście, że nie mamy jej zlikwidować. – stwierdził, jednak spojrzał pytająco na Hokage.

- Na razie wszystko jest pod kontrolą. Jednak musimy się spieszyć. – powiedział. – Sakura odkryła sposób, jak unicestwić demony raz na zawsze. – w pomieszczeniu podniosły się głośne szemrania. – Ale aby to zrobić musimy być w posiadaniu wszystkich, powtarzam, wszystkich pozostałych  bijū. – rzucił.

- Jak mamy ich zdobyć?! – Kankurō spojrzał na Neji ‘ego.

- Gaara jest posiadaczem pierwszego, Naruto dziewiątego, a Sakura ostatniego. – wyliczył.

- Ostatnio znaleźliśmy ósmego. – dodał Sasuke, a wszyscy spojrzeli na niego zaciekawieni.

- Gdzie?

- W opuszczonej kopalni nieopodal Wioski Dźwięku. – odparł Uchiha. – Sakura posiada stosy ksiąg i akt dotyczących demonów. Akatsuki udostępniło jej swoje dane. – dorzucił.

- Tak po prostu? – zdziwił się Shino. Analizował sytuację z każdej możliwej perspektywy doszukując się motywów ich działania.

- Powiedzmy, że poczuli słabość do Haruno. – odpowiedział Sasuke przypominając sobie troskę Itachi ‘ego, gdy znalazł Sakurę ranną. Skrzywił się na to wspomnienie.

- To włamanie do archiwum… - zaczął myśleć na głos Naruto. Jego tęczówki rozszerzyły się do granic możliwości. – To była ona! – Uchiha zmartwiał. Wiedział, że skądś zna to spojrzenie. Jęknął w duchu. Porozmawia z nią o tym w domu.

- Wróćmy do sedna. – wtrącił się Kakashi. – Naszym zadaniem jest odnalezienie pozostałych sześciu demonów.

- Pięciu. – przerwał mu Sasuke. – Znam jinchūriki siódmego. – spojrzał na Naruto. – Myślę, że będziemy pracować u Sakury. Jeżeli się nie zgodzi to udostępnię moją posiadłość. – Uzumaki skinął głową.

- Zaczniemy jutro. Wy możecie już iść. – spojrzał na członków ANBU. Might Guy, Kakashi i Gaara usiedli na kanapie przed biurkiem Szacownego.

- Kankurō wam pomoże. – odparł Kazekage. – Razem z nami przybyła Temari. Byłbym wdzięczny za nocleg dla nich. – czerwonowłosy zwrócił się do Naruto.

- Możecie zająć moją posiadłość. Sakura i tak chciałaby uczestniczyć w poszukiwaniach. – rzucił zrezygnowany Sasuke. Wyjął z kieszeni klucze od domu Haruno i odpiął dwa pasujące do bramki i drzwi frontowych rodowej posiadłości Uchiha. Wręczył je Kankurō, który skinął w podzięce i zniknął w kłębach dymu. Reszta pożegnała się z czwórką mężczyzn i opuścili gabinet Hokage.

Sakura wypełniała ostatnią kartę pacjentów, gdy po zabiegówce rozległo się pukanie.

- Proszę. – rzuciła i spojrzała na otwierające się drzwi. – Temari? – zapytała i uśmiechnęła się szeroko.

- Sakura! – rzuciła blondynka i podeszła do niej. – Jak dobrze znowu cię widzieć. – odparła i przytuliła różowowłosą, dla której takie gesty zaczynały stawać się normalne.

- Och. – odwzajemniła uścisk i trwały tak przez chwilę.

- Masz czas? – zapytała Temari.

- Kończę uzupełniać ostatnią kartę i jestem do twojej dyspozycji. – powiedziała. Kobieta skinęła głową i usiadła na metalowym krześle znajdującym się w rogu sali. Po dwudziestu minutach szły przez Konohę rozmawiając.

- Może wpadniemy po Ino i Hinatę? – zapytała blondynka. Sakura skinęła głową.

- Może złapiemy Tenten. – spojrzała na zegarek i uśmiechnęła się.

Pół godziny później siedziały w jednej z kawiarni i opowiadały co ciekawego wydarzyło się w ich życiu. Sakura obserwowała roześmiane przyjaciółki i zastanawiała się, co zmieniło się i u niej, o czym warto wspomnieć. Poza tym, że dowiedziała się o Jūbim, porwało ją Akatsuki, odnalazła rodziców Sasuke żywych i mających się całkiem nieźle, ujawnił się jej żądny zemsty brat i Tsunade mająca dla niej wielkie zadanie, to nie miała się czym pochwalić. Ach, no i wyznanie Sasuke, ale to chciała jak najdłużej zachować dla siebie.

- A ty, wielko – czoła? – rzuciła żartobliwie Ino.

- Ino – świnko, pilnuj własnego noska! – wszystkie zaśmiały się w głos. Prawda była taka, że tę czerwoną chustkę, co kiedyś podarowała jej Yamanaka, wciąż trzymała w pudełku z ważnymi dla niej rzeczami. Tam również spoczywały zdjęcia jej rodziców. Potrząsnęła głową.

- Nie wymądrzaj się! – zripostowała ją blondynka. – Co to były za czasy, kiedy jedynym problemem była natrętna fanka Sasuke nr dwa… - westchnęła teatralnie.

- Hej, spokojnie. – zaśmiała się Tenten. – Mam nowinkę. – rzuciła. Jej oczy błyszczały, a na policzkach widniały dorodne rumieńce. – Neji mi się oświadczył! – pisnęła radośnie. Wszystkie zebrane kobiety jak nastolatki zaczęły się przekrzykiwać w gratulacjach. Tylko Sakura patrzyła tęsknie w stronę roześmianych przyjaciółek. Przywdziała jednak uśmiech na usta i równie entuzjastycznie jak reszta pogratulowała Tenten. Poplotkowały jeszcze godzinę, a potem rozeszły się, każda w swoją stronę. Sakura wracała sama pochłonięta do reszty myślami na temat nowinek ze strony przyjaciółek.

Weszła do domu i zdjęła buty. Dopiero teraz dotarło do niej jak bardzo była zmęczona. Zapaliła w kuchni światło i postawiła wodę na herbatę. Wyjęła z szafki kubek i nasypała do niego fusów. Zapatrzyła się na zmieniający się za oknem krajobraz. Niebo jarzyło się w złoto – różowej poświacie popołudniowego słońca, a drzewa poruszały się pod śpiewem delikatnego wiatru.

- Jak na spotkaniu? – zapytała wyczuwając chakrę młodego Uchihy, który akurat wchodził do holu. Sięgnęła na półkę po drugi kubek i również do niego nasypała herbaty.

- Było dosyć tłoczno. – odparł Sasuke i zdjął buty. Wyprostował się i przeciągnął wszystkie mięśnie. – A co u ciebie?

- Temari jest w wiosce. – rzuciła. Jej głos był dziwnie odległy. Wciąż dręczyły ją myśli, które nadeszły podczas ich wspólnej kawy.

- Co się stało? – zapytał podchodząc do niej. Objął ją w talii i oparł głowę o jej ramię. Chuchnął jej za uchem, co załaskotało ją wywołując na jej twarzy delikatny uśmiech.

- Opowiadały o sobie. – odparła. – Ja milczałam. – wyczuł jej smutek. Może nie był dobry w okazywaniu uczuć, ale doskonale potrafił wyczytać je z głosu, oczu i mimiki twarzy.

- Przestań użalać się nad sobą. – mruknął w jej szyję składając na gładkiej skórze kobiety pocałunek. Westchnęła.

- Mogłam się pochwalić usidleniem wielkiego Pana Uchihy. – zachichotała.

- Ale zabawne. – rzucił. – Woda się zagotowała. – odsunął się od niej i zajął miejsce przy blacie stołu. Różowowłosa zalała herbatę i dosiadła się do mężczyzny.

- Ty też nie wydajesz się być spokojny. Co się stało? – zapytała. Musiał jej powiedzieć, co zostało powzięte podczas ich spotkania z Hokage. Zwłaszcza, że dotyczyło to bezpośrednio zielonookiej.

- Naruto powiedział naszemu oddziałowi ANBU, że jesteś w posiadaniu dziesiątego. – bacznie zlustrował jej twarz na poznaną informację. Z jej warg zniknął jakikolwiek choćby cień uśmiechu, a oczy stały się bez wyrazu. – W sensie bycia jinchūriki.

- Jak zareagowali? – zapytała cicho. Bała się, że zostanie wyrzutkiem. Tak, jak Naruto przed laty.

- Stanęli po twojej stronie. Poza tym nikt nie chciał ci niczego zrobić. – odparł. – Gdyby tak było to zabrałbym cię daleko stąd i nigdy, przenigdy nie pozwoliłbym cię skrzywdzić. – złapał ją za dłonie i ścisnął je z otuchą. Uśmiechnęła się słabo.

- To po co to zebranie? – wiedziała, że jest coś jeszcze. Sasuke spojrzał na nią z satysfakcją.

- Mamy dodatkowych kilka par rąk do pomocy przy szukaniu demonów. – powiedział. Obserwował zdziwienie pojawiające się na twarzy kobiety.

- ANBU nam pomoże?

- Tak. Razem z Kankurō, Gaarą, Mighta Guy ‘em i Kakashim. – odparł. – Zgadzasz się, żeby spotkania odbywały się tutaj? – zapytał. Od razu potaknęła. Jej twarz wciąż wyrażała niepewność i strach.

- Na pewno nie chcą mnie zamknąć? – Sasuke już wiedział, że pierwszą z rzeczy, których od niedawna nienawidzi to strach goszczący na twarzy Haruno. Puścił jej dłonie i złapał ją za policzki.

- Nie. Myślisz, że siedzielibyśmy tutaj, gdyby mieli taki zamiar? – pokręciła w odpowiedzi głową. Rzucił jej zadziorne spojrzenie. – To dobrze. A teraz chodź tu. – mruknął. Sakura wstała i obeszła stół. Mężczyzna odsunął się od blatu i poklepał dłońmi kolana, na których usadowiła się różowowłosa. Objął ją mocno, a Haruno po raz pierwszy tego dnia poczuła się bezpieczna.

- Poszukaj Baku. – mruknęła, przypominając sobie jinchūriki siódmego. Poczuła, jak Sasuke wstrząsa salwa śmiechu spowodowanego kiepsko skrywaną zazdrością w jej głosie.

- Przestań być zazdrosna. – pocałował ją w czubek głowy. – Baku ma piętnaście lat. – oczy Sakury rozszerzyły się minimalnie.

- Dlaczego nie powiedziałeś mi od razu? – zapytała zła. Uśmiechnął się zadziornie.

- Musiałem się napatrzeć na zazdrosną pannę Haruno. – odparł. Wściekła zielonooka wypuściła ze świstem powietrze. Zamknęła oczy i uspokoiła się.

- Kiedy ją poznałeś? – podniosła powieki ciesząc się, że opanowała zszargane nerwy.

- Zaraz po moim odejściu.

- Chryste, ona musiała mieć… - zaczęła szybko liczyć w głowie kolejne lata.

- Nie. Miała wciąż piętnaście. – przerwał jej Uchiha.

- Jak to? – spojrzała na niego niezrozumiale.

- Chōmei zatrzymał jej rozwój fizyczny, ale rozwój intelektualny Baku przebiegał prawidłowo.

- Nie możemy odebrać jej demona. – stwierdziła. Teraz to Uchiha nie rozumiał. – Jeżeli to sprawi, że jej komórki obumrą pod wpływem nagłego procesu starzenia się, to nie ma dla niej żadnych szans. Muszę to przestudiować. – mruknęła już bardziej do siebie.

- Czyli już nie jest wrogiem numer jeden? – zapytał przekornie.

- Przestań się naigrywać, Sasuke. – uwielbiał, kiedy wypowiadała jego imię. Za każdym razem inne uczucia w jej tonie podczas mówienia do niego po imieniu sprawiały, że widział siebie w innym świetle.

- Droczę się. Chodź. – poczekał, aż zejdzie z jego kolan i poprowadził ją schodami w górę.

- Wspólna kąpiel. – zamruczała, gdy skierował ich do łazienki. – Cudownie.

***

Siedziała w swojej sypialni i nerwowo wykręcała palce. Za pół godziny wszyscy mieli zebrać się u niej w domu, by porozmawiać o demonach, a ona czuła się jak intruz. Dosłownie miała wrażenie, że każdy mijający ją na ulicy człowiek wie o jej tajemnicy. Kolejny raz stanął jej przed oczami obraz Naruto siedzącego samotnie na huśtawce, podczas gdy inne dzieci naśmiewały się z niego i rzucały w niego kamieniami. Po chwili scena zmieniła się i zamiast małego blond chłopca pojawiła się ona. Obrzucana, szykanowana i poniewierana. Najgorszy ze wszystkich był Sasuke. Drwiący uśmiech na jego ustach poszerzał się, a dłonie wyrzucały kolejne kamienie w stronę jej osoby. Nawet nie zauważyła, gdy po jej policzkach potoczyły się łzy.

- Co się stało? – od razu po wejściu do pokoju Sasuke klęknął przy płaczącej kobiecie.

- Jūbi się znęca nad moją psychiką. – załkała cicho i wtuliła się w ramiona Uchihy. Karooki uaktywnił Sharingan i chwycił ją pod brodę zmuszając tym samym do kontaktu wzrokowego.

- Nie bój się. – szepnął i wtargnął do jej świadomości odszukując złudne wspomnienie. Obejrzał je, a następnie wytłumił. Gdyby Sakura nie wpuściła go do swojego umysłu nie byłby wstanie pozbyć się tego obrazu. Czując, jak przestaje drżeć ucałował jej usta i ponownie przytulił.

- Lepiej, dziękuję. – odsunęła się od mężczyzny i otarła rękawami bluzki mokre policzki.

- Aż tak boisz się odrzucenia z mojej strony? – zapytał. Zesztywniała. – On wykorzystuje twoje najmniejsze lęki i wyolbrzymia je. Obawiasz się, że cię odrzucę? – niepewnie skinęła głową.

- To przestań.

- Przepraszam. – mruknęła i zaczęła bawić się skrajem podkoszulki Sasuke.

- Nie przepraszaj. – oparł się czołem o jej czoło i spojrzał w oczy. Bała się tego, co mogła w nich zobaczyć, ale okazało się, że bezpodstawnie. Spoglądał w jej tęczówki starając się przekazać jej nieme ‘kocham cię’. Uśmiechnęła się, a to oznaczało, że udało mu się.

- Szybko się uczysz. – zamruczała i musnęła jego wargi.

- Mam dobrego nauczyciela. – odparł i przedłużył pieszczotę. Oderwali się na dźwięk zbliżających się przyjaciół. – Pora zejść na dół. – pomógł wstać Haruno i obydwoje udali się do holu.

Sakura otworzyła drzwi do tylnej części domu, gdzie znajdowało się pomieszczenie na kształt sali konferencyjnej. Ściany utrzymane były w ciemnym bordowym odcieniu, a meble zostały wyrzeźbione z wiśniowego drewna koloru amaretto. Ornamentyka przedstawiała wciąż rozrastające się gałęzie kwitnącej wiśni. Legenda klanu Haruno głosiła, że każda kobieta rodu, po założeniu rodziny, domalowywała tyle kwiatów tego drzewa, ilu członków do niej wprowadziła. Zaś mąż lub żona, w zależności, dodawali znaki rodów, które połączyli. Gdy weszli w głąb pomieszczenia ujrzeli ogromne malowidło zajmujące dwie rozległe ściany. Sufit składał się z oszklonej kopuły, przez którą teraz wpadało słabe światło wschodzącego księżyca.  

- Tutaj będziemy pracować. – odparła i zaprosiła ich gestem do środka.

- Nigdy nie byłem w podobnym pokoju. – rzucił Kiba i spojrzał na drzewo.

- To tradycja mojego rodu. – uśmiechnęła się czule na widok ostatniego kwiatu, który nosił jej imię i nazwisko. Potrząsnęła głową czując na sobie spojrzenia zebranych. – Przeniosłam tu wszystkie dokumenty, które zebrałam. Znajdują się tutaj także akta pochodzące z archiwum Konohy – zmierzyła spojrzeniem Naruto – które okazały się bardzo pomocne przy poszukiwaniach ósmego. – skinęła im głową i zapaliła lampy. Pokój zalał blask ciepłego światła sączącego się z kandelabrów zawieszonych w strategicznych miejscach pokoju. Mężczyźni zasiedli do stołu i rozłożyli dokumenty, a Sakura wyszła do czekających na nią w kuchni przyjaciółek.

- Zaraz odpadną mi ręce od krojenia tej marchewki. – marudziła Ino. W wielkim garnku gotował się ramen, a obok stała już taca z parującą herbatą.

- Zaniosę im to. –  Hinata wskazała dłonią na naczynia z napojem. Gdy zniknęła za drzwiami Tenten starła blat ścierką i wypłukała ją pod bieżącą wodą.

- Ino, musisz tak brudzić, gdy kroisz? – Temari zaśmiała się, a Sakura przewróciła teatralnie oczami.

- Nie jęcz. – zripostowała Yamanaka i odłożyła nóż. – Skończyłam! – krzyknęła triumfalnie i opadła na stołek.

- Zwycięstwo. Chyba dostaniesz medal… - mruknęła Tenten, a Ino spiorunowała ją wzrokiem.

- Okej, okej. Spokojnie. – uspokoiła ich Sakura. Do kuchni weszła Hinata. – Chodź. Zbadam cię.

- Dziękuję. – odparła z wdzięcznością. Udały się do pokoju Haruno.

Przebadała najpierw jej stan zdrowia, a potem zmonitorowała czy z dzieckiem wszystko w porządku.

- Spokojnie, maluch czuje się świetnie. – rzuciła z uśmiechem widząc niespokojną twarz Hinaty. Białooka odetchnęła z ulgą. – Chodź na dół, zanim zwalą się tutaj. – zielonooka wstała, ale Uzumaki powstrzymała ją łapiąc jej dłoń. Zdziwiona Haruno z powrotem usiadła na materacu.

- Dlaczego nam nie powiedziałaś o demonie? – różowowłosa spuściła spojrzenie. Chwilę trwało nim odezwała się.

- Bałam się, że zostanę sama. – potrząsnęła głową na niechciane myśli.

- Głupia. – Hinata objęła ją i mocno przytuliła. Sakurze od razu zrobiło się lepiej. – Reszta też już wie, więc spokojnie możesz się rozluźnić. – dodała i puściła przyjaciółkę. Po chwili zeszły na dół dołączając do reszty kobiet.

Dwie godziny później Sakura weszła do konferencyjnej i spojrzała na zebranych mężczyzn. Naruto bębnił palcem w kubek skupiając się na czytanych aktach dotyczących drugiego, Sai i Shino pochylali  nad dokumentami trzeciego, a Sasuke i Shikamaru walczyli z informacjami o czwartym. Rock mruczał coś go Chōjiego na temat niewiadomego pochodzenia piątego, a Kiba razem z Kankurō rozpracowywali szóstego. Frustracja wymalowana na ich twarzach wprawiała w ponury nastrój. Haruno chrząknęła, a wszyscy podnieśli spojrzenia znad akt wprost na jej osobę.

- Ramen już gotowy. – uśmiechnęła się ciepło i skierowała się do wyjścia. Zaraz za nią podążyli mężczyźni. Usadowili się przy stole w jadalni i zaczęli spożywać ramen, podczas gdy Sakura wróciła do sali, gdzie rozpracowywali demony i pozbierała kubki. Wychodząc spojrzała na drzewo i przypomniała sobie moment, w którym mama opowiadała jej, jak domalowywała jej kwiat. Uśmiechnęła się smutno i wyszła na korytarz.

- Wyśmienity ramen. – rzucił Naruto z pełną buzią, za co dostał od Hinaty lekkiego kuksańca.

- Zachowuj się, proszę. – wszyscy zaśmiali się w głos widząc skruszoną minę Hokage. Haruno odłożyła do zlewu naczynia i zabrała się za ich mycie.

- Nie strofuj go, niech sobie chwali. Wiesz, jak ciężko kroiło się tą marchewkę? – zapytała Ino pełnym oburzenia głosem, co wywołało kolejną salwę śmiechu. – Małe wyrazy uznania przydałyby się w ramach rekompensaty za poniesione poświęcenia.

- Ino, nie przesadzaj. – rzucił Kiba. Wszystkim było radośnie, ale zielonooka nie umiała brać z tego garściami tak, jak inni. Czuła, że w jej podłym nastroju macza palce Jūbi. W pewnej chwili ogarnął ją nieopisany ból. Upuściła kubek trzymany w dłoni, który roztrzaskał się na kawałki wywołując w pomieszczeniu grobową ciszę. Jej ciało zaczęło trząść się niepohamowanie, a jej żyły rozsadzała adrenalina. Czuła, jak każda cząstka jej ciała eksploduje od niewykorzystanej energii.

- Zabierzcie Hinatę do piwnicy… Biegiem! – wrzasnęła. Wzdłuż jej kręgosłupa przebiegł elektryzujący dreszcz. Ino i Tenten złapały białooką i skierowały się we wskazaną stronę. Za nimi została wysłana Temari. Pozostali ustawili się w pozycji gotowej do ataku. Spojrzała na nich swoją hybrydą, która wzbogaciła się o kolejną, piątą łezkę. – Z drogi. – warknęła nieswoim głosem. Poza Naruto i Sasuke wszyscy stali w osłupieniu.

- Zostaw ją. – warknął Uchiha. Ciało Sakury wygięło się w nienaturalny sposób, aż Kiba i Neji syknęli. Dosłownie w ułamku sekundy wyskoczyła przez uchylone w kuchni okno.

- Biegiem! Kankurō i Chōji zostajecie, w razie jakby wróciła! – krzyknął Rock. Wymienieni skierowali się do piwnicy, a reszta wybiegła za Haruno.

- Co z nią? – zapytał w biegu Shikamaru.

- Jūbi wyczuł zagrożenie. – wyjaśnił Shino.

- Przecież Kyūbi był spokojny! – warknął zziajany Naruto.

- Nie wyczuł dziewiątego. W pobliżu jest inne źródło.

- Kuso! – zdenerwował się Sasuke. Widzieli, jak Sakura kieruje się poza wschodnią bramę Konohy. – Nie może nam uciec! – krzyknął Uchiha. Siódemka z ANBU przyspieszyła. Gdy przekroczyli bramę zatrzymali się.

- Gdzie ona jest?

Jūbi gnał nią na złamanie karku. Niezliczone pokłady energii krążyły w jej układzie sprawiając jej ból. Jednak wciąż mobilizowana przez nieokiełznaną siłę biegła przed siebie. Czuła pościg za sobą, ale nie mogła się zatrzymać. Chęć mordu była silniejsza.

Wybiegła poza bramy Konohy, a dziesiąty momentalnie wyciszył jej chakrę. Nie podobała jej się nowa umiejętność demona. Podsycany w niej gniew dalej zmuszał ją do pogoni w nieznanym kierunku. Po kilku minutach znalazła się na dobrze znanej sobie polanie. Ćwiczyła tutaj, gdy nie miała pozwolenia na treningi.

- Czego chcesz? – zapytała zziajana po intensywnym biegu. On jednak milczał. Zielonooka odniosła wrażenie, jakby wyczekiwał czegoś. Po chwili poczuła obcą chakrę, potężną, nie należącą do żadnego z jej znajomych.

- Witaj, Chōmei. – odezwał się demon ustami Haruno. Siódmy pomyślała.

- Jūbi, dawno cię nie widziałem. – z krzaków wyłoniła się nastolatka. Ciemności wokół nich były nieprzeniknione, ale dziewczyna emanowała pomarańczowo – niebieskim blaskiem, co pozwalało Sakurze na dojrzenie jej wyglądu. Krótko ścięte rude włosy nadawały jej twarzy ostrych rys, a zimne, niebieskie oczy kłuły swoim spojrzeniem niczym sople lodu. Była drobna w swej budowie, ale biła z niej wyższość i pewność siebie.

- Przejdźmy do sedna. Wiesz, jak bardzo nie lubię odwlekać… - rzuciła Sakura, która całkowicie dała się zawładnąć demonowi. Jej postać również okoliła się światłem. Te jednak było mroczne, nie dające żadnej nadziei tym, którzy je ujrzeli. Utonęła w otchłani siejącej cierpienie siły Jūbiego.

- Och, doskonale cię rozumiem. – Haruno skumulowała w dłoniach dwie kule ciemnej materii i uformowała z niej dwie macki. Wbiła je w ziemię, aby po chwili strzelić nimi u stóp siódmego. Dziewczyna jednak w porę odskoczyła, a gdy znalazła się w powietrzu z jej pleców wystrzeliły dwie pary błoniastych skrzydeł.

- Jeszcze nie rozwinąłeś w pełni… Skrzydeł? – zaśmiała się ironicznie Sakura. Nie zdawała sobie sprawy, że jej przyjaciele już dotarli na miejsce starcia i teraz bacznie obserwowali ich poczynania. Teraz to siódmy natarł całą swoją siłą na rozbestwionego demona znajdującego się w Sakurze. Zielonooka czuła, jak twór, który nią władał, chce dokonać transformacji.

- Nie! – krzyknęła swoim głosem. Wiedziała, że gdyby pozwoliła mu na to, to nic by z niej nie zostało. Zwalczyła w sobie pokusę ujawnienia oblicza i przywołała na myśl obraz Jūbiego ginącego z rąk Chōmei. Poziom strachu dziesiątego wzrósł. – Atakuj! – wrzasnęła do drugiego jinchūriki.

- Nie! – usłyszała krzyk Sasuke, ale było już za późno. Dziewczyna natarła na Sakurę całą chakrą, jaką obecnie władała. Promieniujący na każdy atom ciała Haruno ból zelżał. Mroczna chakra opuściła jej organizm, a wycieńczona rozkazami demona zielonooka opadła bezwładnie na ziemię. Momentalnie przy niej znalazł się Uchiha.

- Jest tylko nieprzytomna. – rzucił przyjaciołom. Wziął ją na ręce i przytulił do siebie.

- Witam Narcyza. – usłyszał z ust dziewczyny.

- Za mną. – warknął w jej stronę. – Musimy porozmawiać, Baku.

- Koniecznie. – odparła rudowłosa i ruszyła w obstawie Naruto i Kiby.

***

Wybaczcie mi długą nieobecność. Rozdział ten dedykuję następującym osobom:

Hotaru-Chan, mniej krytyki w stosunku do samej siebie. Dziękuję za słowa otuchy i jestem wdzięczna, że dowiedziałam się o kolejnej wariatce, która zaczytuje się w moim nietrzymającym się kupy opowiadaniu :) Mam nadzieję, że z każdym kolejnym pomysłem zyskam więcej Twojej radości :*

Ikuli, która pociesza mnie i stawia do pionu, budzi we mnie nadzieję i sprawia, że siadam do klawiatury i z dzikim okrzykiem wklepuję jak szalona kolejne opowiadanie. Jej twórczość napełnia mnie weną i nieodpartą chęcią pisania. Pomimo iż nie znasz mnie, tak dobrze mnie rozumiesz. Dziękuję. :*

Hay, nie zapomniałam o Tobie :) Pojawiasz się jak malutki promyczek światła, który jest wręcz oślepiający :) Radosna duszyczka, która swoim zapałem i entuzjazmem zaraziłaby nawet takiego gbura, jakim jest Sasuke :) Cieszę się, że zyskałam tak wiernych czytelników, jak Wy :*

I dziękuję wszystkim Anonimowym Ktosiom ( w tym tajemniczej M. ), którzy, cicho-ciemni, zostawili pozytywne nastawienie i pełne nadziei słowa. 

 Autor: .romantyczka